Ü contadì finìt ol sò formét a l’s’è domandàt: “Cóme farói adèss?
E se ‘ndèss a domandàga ün imprèstet al padrù?”
Sicòme però l’völia mia presentàs sö al castèl coi mà öde, l’à tölt sö ön’óca, l’l’à facia röstì, e l’se l’è portada dré.
“Gràssie de la tò óca car amìs, ma l’só mia cóme fà a spartìla.  Mé só spusàt e gh’ó du
s-cècc e dò s-cète, cóme farói a spartì l’óca sènsa fàga ‘ntórt a nissü”?
Ol contadì l’gh’à respondìt: “Làssem fà a mé”.  Alura l’à tiràt fò de scarsèla ü cortèl a l’gh’à teàt vià ol có a la bèstia e l’gh’à dicc al padrù: “Té che te sét ol có che l’ragiuna per töta la famèa pórta vià ‘l có”.
Pò l’à teàt vià la part de dré de l’óca e l’gh’à dicc a la padruna de cà: “La tò incombènsa l’è chèla de tègn de cönt la cà, dóca tö sö la schéna”.
Pò l’gh’à teàt vià i sgrafe e l’gh’i à dace ai s-cècc: “A óter i sgrafe perché séev bù de ‘ndàga dré sèmper ai vòscc genitùr. Ai fiöle l’gh’à dacc i ale: “Ótre la stanterì mia tat a ciapà ‘l gul ve dó ön’ala per ognöna. Quat a mé töeró sö chèl che l’ rèsta”.
E ‘l contadì l’s’è portàt vià quase töta l’óca.
Ol padrù l’s’è metìt dré a grignà e l’gh’à regalàt al contadì sólcc e formét.
Póch dé dòpo ü contadì pié de sólcc l’è egnìt a saì che chèl padrù l’gh’ìa regalàt sólcc e formét a ü póer contadì ‘n cambe d’ön’óca sula.
Alura lü l’n’à facc röstì sich e l’gh’i à portade a chèl padrù. Chèl padrù l’gh’à dicc. “Gràssie di tò óche ma mé gh’ó moér, du s-cècc e dò s-cète, con dét mé dóca m’sè ‘n sés; cóme farói a spartì ‘n sés i sich óche sènsa fàga ‘ntórt a nissü”?
Ol contadì l’s’è metìt dré a pensà, ma l’troàa mia la manéra.  Chèl padrù alura l’à mandàt a ciamà ‘l contadì poarèt e l’gh’à dacc ‘l incàrech de fà öna spartissiù che la descontentèss nissü. Ol contadì poarèt l’à tölt sö ön’óca, l’ghe l’à dacia a chèl padrù e a la sò moér e l’gh’à dicc: “Èco se ve cöntì dét insèma co l’óca sìv in tri.
L’à tölt sö ön’ótra óca, l’ghe l’à dacia ai du s-cècc e l’gh’à dicc: “Issé sìv in tri a’ óter”.
A l’ghe n’à dacc öna ai dò s-cète: “E sìv in trè a’ ótre”.
Pò l’à tölt sö i dò óche che gh’éra restàt e l’à conclüdìt col dì: “Edì bé che se me cönte dét a’ mé a m’sè sèmper in tri”.
Chèl padrù l’à grignàt ön’ótra ólta e per la segönda ólta l’gh’à regalàt al contadì poarèt sólcc e formét. Al contadì réch invéce l’gh’à comandàt de ‘ndà vià sènsa parlà e sènsa ultàs indré.                         
Tradüssiù del Carmélo Francia