‘N del girà, o tèra méa,
a te vède al vólt e al pià:
a te góde, o gran marvéa;
e méla agn con té òi stà.
Rie ‘n San Véle, sö al Castèl,
a te arde, o mé Sità:
töt intùren gh’è tat bèl
che piö bèl s’pöl mia troà.
I tò Müre, con che fórsa,
i te’ ‘n brass töte ste cà:
ède chèste ch’i se sfórsa
stà ligade e dàs la mà.
Ède nass ‘n banda al formét,
di cà nöe, di capanù;
arde in vólt e só contét
de èd ol föm di caminù.
Ède röde a rochelà
‘n mès a töt ü bülighére;
ède grü cargà e scargà:
l’è ol progrèss, mé dighe … e spére!
Ède i mucc co i sò sentér
co i sò vai, co i seriülì;
ède i dòss, e l’è ü piassér
a vardài per bé e per fì.
Ma la bóa, töt in d’ü bòt,
la vé inante per ol pià
con di ónde a rödelòt,
a l’par ü mar che l’völ zögà;
ma té te s’ lèet sö chèl mar
come ön’isola ‘ncantada,
Sità Ólta, a mé me par,
chè te sìet indorada.
Seminare, cése e tór
i sberlüs che l’è ü piassér;
e sö sura i vula, i cór,
co i osèi i mé pensér.
Tèra santa di mé vècc,
tèra méa e di mé s-cècc,
sènte ü sgrìsol dét de me:
l’è l’amùr che gh’ó per te.
…Mé, me fèrme e a belase,
me se pieghe, pò te base …
Piéro Frér
Dalmine, gennaio 2015