Regordìv: sö l’ o e sö l’ e sèmper sö ‘l acènt, va bé? Méno söi preposissiù, söi pronòm ch’i è segondare. Pò, l’me dis ol silabare, che per l’ a, per l’ u e per l’ i, mè pensàga ü tantinì. Coi paròle ch’i và piane Gh’è bisògn gna de scalmane: se i fenéss co la vocàl, mètel sö sarèss ü fal; se i fenéss in consonànt, lassàl fò l’è de ignorànt. Tat s’i è móce gh’è ‘l acènt quat s’ islissa vià col vènt. S’i gh’à dóma ü silabì, sées in a, che in u, che in i, per no viga del de dì, fémga sura ü bèl cuì: pà, bù e ì. Ma se invéce i è serade, disém pör “consonantade”, mèi lassàle al natüràl cóme sul o fil o pal. Però atèncc: lassél mia zó, com’ó dicc, de l’ e e de l’ o. Per finì, gh’è mia perìcol De düsì acentà ‘l artìcol. Ma s-ce acèncc, in fì d’la féra, vài metìcc in che manéra? Se la pónta l’è a mansina, la vocàl l’è strenciulina; se l’è a drécia, ol fiàt la ‘ncarga, la vocàl la suna larga. |
Ricordatevi: sulle o e sulle e |
|
Carmelo Francia - luglio 2009 |