| Ol Senterù de Bèrghem L’è ‘l marciapé piö grand de la sità! Pondid in mès a piante e porteghècc l’è ü de chi pòscc indo s’pöl caminà e ciciarà a l’ómbra, al sul e a tècc. |
Piassa Pontida |
| L’è ü pòst indo che s’vèd a spassesà i s-cète, sciure, sèrve, òmegn e s-cècc; do gh’è la zét de l’ ”alta società” e sèrte ch’i par sciòr, ma i è poarècc. Sto cör de la sità, sto gran sentér malridüsìt per i tròp agn de éta, cuando l’vé nòcc e Bèrghem l’è ‘ndorméta, contét, l’iscólta a’ lü cantà sincér de la edoèla, la bèla fontanina, che del nòst Senterù l’è la regina. Rémo Pedrì |
Te sièt l’aria, la lüs, l’àmpia, la föria de chèl pochì che l’éra assé: caròsse, carècc, caài – plòf plaf – siblà de scöria söl rissöl di contràcc e di negòsse. L’éra picol ol mónd, cóme ön’ortàia che tat la frota, tat a la sparpàia. Carmelo Francia |
|
| Dàlmen, noèmber 2014 |
||