Öna ólta gh’era ü lüf che batìa la Val Serina. Quando i òmegn i à ‘ncuminciàt a scaà di gran büs in de tèra sö vèrs Dosséna per tirà fò sass culùr viöla e d’ór (1), la éta l’è deentada düra per töte i bestie: i òmegn i treersàa fò töta la val per Serina, Cornalba e Aviàdech, e lure i éra sèmper in pericol.
Ol nòst lüf, per quat che l’föss amò zùen, l’éra lé strass e màgher impéch, perché de spèss a l’ghe riàa mia a scödes la fam (2) compàgn che l’avrèss vülit.
Ü dé, vèrs sira, l’éra ‘n di paragi di barache di òmegn, con d’öna fam… pròpe de lüf, quando l’s’è ‘mbatit in d’ü cà; e ‘l cà l’éra bèl grasselòt.
“Ma sacranónc! (a l’fa per sò cönt) gh’è amò de la zét che s’la passa bè!” E l’va ‘ncontra al cà.
“Oéla, siùr cà, come àla? ède che te sé bé ‘n carne!”
“’Nsóma… la va mia gna mal!”
“A s’vèd a s’vèd che te fé mia fadiga a troà de mangià…”
“Troà…Troà… veramènt gh’ó gna de sircà: i me n’dà i òmegn”.
“Arda ‘mpó che fürtüna! pöderèss mia iga ergutina (3) a’ mé, che lighe sö la fam tri dè sö quater?”
“Öter chè! basta ülì…pènse che ghe séess pòst a’ per tè”.
“Ma dìm impó, com’éla? quando te ö mangià te ‘ndé là e te dìghet: oh! gh’ó fam! e lur i ria con vergót?!... Ma ghe n’ vànsel (4) tat ai òmegn?”
“Ma no, l’è mia issé! lur i me manté perché mè ghe fó quach servésse. Per esèmpe: intàt ch’i dòrma mé stó atènt che nissü i pórte vià de la ròba”.
“Dunque: te sé a tècc e te gh’è mia de ligà sö frècc e fam quando l’fioca. Ghe rie mia a capì bé ‘l rèst: te gh’è öna quach ure al dé de impègn per cönt di òmegn…”
“Quach ure del dé e quach ure de nòcc”
“Certo che iga de mangià e de biv l’è öna gran ròba! Quase quase ègne a’ mé…Ma sènt ü momènt: tè te se lé bèl löster; ‘n che manéra gh’ét ol pél töt rüinàt al còl? gh’ét quach malatìe de la pèl?”
“Èdet: del dé i gh’à pura che mé scape e i me liga con d’öna cadéna, pöde però possà, perché a la sira i me desliga e gh’ó de fà la guardia”.
“Chi che te liga e te desliga?”
“Ol padrù”.
E chi sarèssel ol padrù?”
“L’è bé ‘l òm che l’me fà chèsto e chest’óter  in del tép del mé servissio… e che l’me dà chèl che l’vansa dòpo che l’à mangiat lü e la famèa…”
“Alura, in fi di fati: mè filà a bachèta, stà ligàt e usà po’ a’ quando no i te schissa gna la cua, mangià i ansaröi…(5), po’ gh’è ‘l padrù e töta la so famèa…. Cara té! méi trebülà, ma fà a sò möd…”
Chè esageràt! e pò… mé só amìs del òm…”
“Sé, sé, adèss ó capìt perché te sé ‘l piö bambo de töte quante i bestie!” e l’è sparit amò ‘n di so bósch.
  -----------------------------------

(1)    sassi color viola ed oro (ossia fluorite e pirite)
(2)    soddisfare la fame
(3)    qualche cosa (ergutina è diminutrivo di ergót)
(4)    ma ne avanza
(5)    i resti, ciò che avanza

Dalmine, aprile 2015